Ingezonden vanuit Zuid-Afrika door Jean-Pierre (Ukukhanya)
Zoals steeds is het hier zeer warm. Zo’n 30°. De omstandigheden zijn
niet veel veranderd sinds de laatste keer: augustus 2011. Samen met de
plaatselijke bevolking bespreken we de hoogste noden en bekijken we wat
we samen kunnen veranderen met zo weinig mogelijk geld en maximale
inzet. De taal is niet echt een barrière al zorgt mijn gebrekkige Engels
voor grappige momenten. Best vermoeiend om iets uit te leggen in een
taal die je niet helemaal machtig is. Het Zulu moet ik onder de knie
krijgen als ik rechtstreeks wil communiceren. Het staat al een aantal
jaren op mijn tot do – lijstje.
Mijn ervaring als loodgieter
helpt me de juiste keuzes te maken en te tonen hoe we onze gezamenlijke
kennis kunnen omvormen tot een oplossing voor hun problemen. Ik wil
niet die vreemde blanke zijn die komt uitleggen hoe het moet; er is
effectief contact en samenspraak. Ik wil voelen wat er in hen omgaat en
toon hen ook wie ik ben en waarom ik dit doe. Onze band staat garant
voor effectieve en langdurige hulp. En elke cent die ik uitgeef is goed
besteed, elke cent komt terecht waar hij hoort.
We willen
meer doen dan foto’s trekken en in België de toestand tonen,
kinderhoofdjes aaien; daarmee bereiken we hier niets buiten een
hartverwarmende lach. Wij wenen als we de situatie en de mensen zien,
zij kunnen hun geluk niet op als ze ons zien. Het vertrouwen groeit
iedere keer meer, het vertrouwen in ons en in de toekomst die elke keer
iets beter wordt.
Gevaarlijk
Het is niet steeds
haalbaar om je doel te bereiken, dat leer ik steeds weer. Alles gaat
moeilijker, trager en is gevaarlijker dan ik gewend ben. Zomaar iets
bestellen, een kopie regelen of vervoer plannen. ik moet me aanpassen
en na een aantal dagen zit ik helemaal in het ritme.
Een belangrijke levensbehoefte
We
willen vooruit, helpen, iets bereiken op korte tijd maar af en toe
confronteren de mensen me met een andere basisbehoefte dan water en
elektriciteit: plezier. Vaak verbaas ik me over de omstandigheden waarin
ze verblijven en hoe sommige kinderen leven met bijna niets. Ballonnen,
bellenblaassetjes en andere voor ons niet belangrijke zaken zorgen voor
plezier en gelach: Een belangrijke levensbehoefte! Samen vieren dat we
leven en lachen, naar de radio luisteren en praatjes maken zijn zo
belangrijk dat we daar tijd voor moeten maken!
De verbouwing van 2 vervallen watertorens, voorziening warm water en de gedeeltelijke renovatie van het sanitair.
Deze
werken zijn opgestart in januari 2012 en zullen klaar zijn tegen het
einde van de maand. Regelmatig is er geen water in de township en dan
dient de school met zo’n 800 leerlingen te sluiten daar het hygiënisch
niet verantwoord is. Dit zal na de renovatie van de watertorens
verholpen zijn. Dan hebben we een reserve van regenwater die kan
gebruikt worden voor o.a. het sanitair. Naargelang ons budget zal er ook
een deel van de toiletten gerepareerd worden, de meeste van deze zijn
in verouderde staat en kunnen niet gebruikt worden. De materialen en de
stelling zijn geleverd voor de reparatie van de watertorens en
heropbouw ervan. Dankzij een subsidie van de Zuid-Afrikaanse overheid
was het mogelijk in de township een warmwaterboiler aan te kopen voor
500 Rand (50 euro).
Internet
De prijs is hier
verdubbeld in 5 maanden tijd, alles in orde brengen duurt zeer lang en
ons doel bereiken op 2 weken is zeer moeilijk: alles in gereedheid
brengen voor de vrijwilligers. Het komt echter in orde, samen sterk. Het
internet is eindelijk aangesloten! Dit is de eerste internetverbinding
in de township ooit. Dit hebben we nodig om de contacten te onderhouden,
problemen op te volgen en op te lossen en de contacten met de school in
Asse op te starten. Vijverbeek werkt namelijk een heel jaar in het
thema Afrika en maart zal de eerste uitwisseling via skype een feit
zijn. Een scholenband lonkt hopelijk..
Het Rode Kruis
Niets
voor niets... begrijpelijk probeert iedereen iets te verdienen, en zo
ook het Rode Kruis. De lessen kosten veel geld maar zijn o zo
belangrijk. Als we een degelijke EHBO-post willen oprichten in maart en
de juiste informatie willen doorgeven zodat de wonden niet meer
infecteren dan hebben we mensen nodig die de situatie en omstandigheden
goed kennen. Een wonde uitspoelen met water is hier niet de eerste stap!
Hier moet je eerst zorgen dat er niet geïnfecteerd water voorhanden is.
De samenwerking met het Rode Kruis geeft me vertrouwen dat we op korte
tijd een hele verandering teweeg kunnen brengen: de bewustmaking van het
belang om zorg te dragen voor jezelf en welke stappen men best
onderneemt bij ongevallen en kwetsuren.
De kosten lopen op,
de tijd gaat te snel, de problemen groeien maar elke stap is er 1 in de
goeie richting: we gaan vooruit. Samen werken we hier en dat schept een
band, er is vertrouwen en gezelligheid. Voor hen is dit feest, voor mij
een harde confrontatie met de realiteit.
Mijn kijk op de
wereld en op ons eigen land is veranderd. Wat je ziet en hoort onderweg
is indrukwekkend en ingrijpend. We geraken steeds meer verbonden met de
wereld en ik probeer hier iets positief aan te koppelen. Als ik andere
mensen kan wakker schudden en hen effectief actie kan laten ondernemen
dan is mijn taak volbracht. Wie had ooit gedacht dat ik vanuit het
verre Asse in Zuid-Afrika verzeild zou geraken? Ik niet. Geld verdienen
en dan rustig van mijn pensioen genieten, zo zag ik mijn leven. Het is
anders genieten geworden. Een sociaal en warm gebeuren dat me verrijkt
als mens, iedere dag weer meer. Het is hard werken in België om mijn
gezin te onderhouden en in Zuid-Afrika om dingen te verwezenlijken. Maar
het loont! Ontwikkelingshulp was ver van mijn bed, maar is nu zo
dichtbij. Ik kan de wereld niet veranderen maar draag wel mijn steentje
bij.
Jean-Pierre Ruysseveldt, voorzitter Ukukhanya vzw.
Klik hier: