Ingezonden vanuit Zuid-Afrika door Jean-Pierre (Ukukhanya)Zoals steeds is het hier zeer warm. Zo’n 30°. De omstandigheden zijn niet veel veranderd sinds de laatste keer: augustus 2011. Samen met de plaatselijke bevolking bespreken we de hoogste noden en bekijken we wat we samen kunnen veranderen met zo weinig mogelijk geld en maximale inzet. De taal is niet echt een barrière al zorgt mijn gebrekkige Engels voor grappige momenten. Best vermoeiend om iets uit te leggen in een taal die je niet helemaal machtig is. Het Zulu moet ik onder de knie krijgen als ik rechtstreeks wil communiceren. Het staat al een aantal jaren op mijn tot do – lijstje.
Mijn ervaring als loodgieter helpt me de juiste keuzes te maken en te tonen hoe we onze gezamenlijke kennis kunnen omvormen tot een oplossing voor hun problemen. Ik wil niet die vreemde blanke zijn die komt uitleggen hoe het moet; er is effectief contact en samenspraak. Ik wil voelen wat er in hen omgaat en toon hen ook wie ik ben en waarom ik dit doe. Onze band staat garant voor effectieve en langdurige hulp. En elke cent die ik uitgeef is goed besteed, elke cent komt terecht waar hij hoort.
We willen meer doen dan foto’s trekken en in België de toestand tonen, kinderhoofdjes aaien; daarmee bereiken we hier niets buiten een hartverwarmende lach. Wij wenen als we de situatie en de mensen zien, zij kunnen hun geluk niet op als ze ons zien. Het vertrouwen groeit iedere keer meer, het vertrouwen in ons en in de toekomst die elke keer iets beter wordt.
Gevaarlijk
Het is niet steeds haalbaar om je doel te bereiken, dat leer ik steeds weer. Alles gaat moeilijker, trager en is gevaarlijker dan ik gewend ben. Zomaar iets bestellen, een kopie regelen of vervoer plannen. ik moet me aanpassen en na een aantal dagen zit ik helemaal in het ritme.
Een belangrijke levensbehoefte
We willen vooruit, helpen, iets bereiken op korte tijd maar af en toe confronteren de mensen me met een andere basisbehoefte dan water en elektriciteit: plezier. Vaak verbaas ik me over de omstandigheden waarin ze verblijven en hoe sommige kinderen leven met bijna niets. Ballonnen, bellenblaassetjes en andere voor ons niet belangrijke zaken zorgen voor plezier en gelach: Een belangrijke levensbehoefte! Samen vieren dat we leven en lachen, naar de radio luisteren en praatjes maken zijn zo belangrijk dat we daar tijd voor moeten maken!
De verbouwing van 2 vervallen watertorens, voorziening warm water en de gedeeltelijke renovatie van het sanitair.
Deze werken zijn opgestart in januari 2012 en zullen klaar zijn tegen het einde van de maand. Regelmatig is er geen water in de township en dan dient de school met zo’n 800 leerlingen te sluiten daar het hygiënisch niet verantwoord is. Dit zal na de renovatie van de watertorens verholpen zijn. Dan hebben we een reserve van regenwater die kan gebruikt worden voor o.a. het sanitair. Naargelang ons budget zal er ook een deel van de toiletten gerepareerd worden, de meeste van deze zijn in verouderde staat en kunnen niet gebruikt worden. De materialen en de stelling zijn geleverd voor de reparatie van de watertorens en heropbouw ervan. Dankzij een subsidie van de Zuid-Afrikaanse overheid was het mogelijk in de township een warmwaterboiler aan te kopen voor 500 Rand (50 euro).
Internet
De prijs is hier verdubbeld in 5 maanden tijd, alles in orde brengen duurt zeer lang en ons doel bereiken op 2 weken is zeer moeilijk: alles in gereedheid brengen voor de vrijwilligers. Het komt echter in orde, samen sterk. Het internet is eindelijk aangesloten! Dit is de eerste internetverbinding in de township ooit. Dit hebben we nodig om de contacten te onderhouden, problemen op te volgen en op te lossen en de contacten met de school in Asse op te starten. Vijverbeek werkt namelijk een heel jaar in het thema Afrika en maart zal de eerste uitwisseling via skype een feit zijn. Een scholenband lonkt hopelijk..
Het Rode Kruis
Niets voor niets... begrijpelijk probeert iedereen iets te verdienen, en zo ook het Rode Kruis. De lessen kosten veel geld maar zijn o zo belangrijk. Als we een degelijke EHBO-post willen oprichten in maart en de juiste informatie willen doorgeven zodat de wonden niet meer infecteren dan hebben we mensen nodig die de situatie en omstandigheden goed kennen. Een wonde uitspoelen met water is hier niet de eerste stap! Hier moet je eerst zorgen dat er niet geïnfecteerd water voorhanden is. De samenwerking met het Rode Kruis geeft me vertrouwen dat we op korte tijd een hele verandering teweeg kunnen brengen: de bewustmaking van het belang om zorg te dragen voor jezelf en welke stappen men best onderneemt bij ongevallen en kwetsuren.
De kosten lopen op, de tijd gaat te snel, de problemen groeien maar elke stap is er 1 in de goeie richting: we gaan vooruit. Samen werken we hier en dat schept een band, er is vertrouwen en gezelligheid. Voor hen is dit feest, voor mij een harde confrontatie met de realiteit.
Mijn kijk op de wereld en op ons eigen land is veranderd. Wat je ziet en hoort onderweg is indrukwekkend en ingrijpend. We geraken steeds meer verbonden met de wereld en ik probeer hier iets positief aan te koppelen. Als ik andere mensen kan wakker schudden en hen effectief actie kan laten ondernemen dan is mijn taak volbracht. Wie had ooit gedacht dat ik vanuit het verre Asse in Zuid-Afrika verzeild zou geraken? Ik niet. Geld verdienen en dan rustig van mijn pensioen genieten, zo zag ik mijn leven. Het is anders genieten geworden. Een sociaal en warm gebeuren dat me verrijkt als mens, iedere dag weer meer. Het is hard werken in België om mijn gezin te onderhouden en in Zuid-Afrika om dingen te verwezenlijken. Maar het loont! Ontwikkelingshulp was ver van mijn bed, maar is nu zo dichtbij. Ik kan de wereld niet veranderen maar draag wel mijn steentje bij.
Jean-Pierre Ruysseveldt, voorzitter Ukukhanya vzw.
Klik hier:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten